അന്യർനാമീലോകം തന്നിൽ സ്വർഗ്ഗ-
ഗേഹത്തെ നോക്കി നാം യാത്രചെയ്‌വൂ;
ആ നവ്യലോകത്തിൻ ശോഭകാണ്മൂ
നാംദിനംതോറുമുൾക്കണ്ണുകളാൽ.


വാഗ്വാദശൂലങ്ങൾ കൈയിലേന്തി
വാഗ്ദത്ത മേലാപ്പെടുത്തു വീശി,
പോകുന്നു പാത വിശാലമാക്കി
പാവന തീരത്തിലേക്കു ശീഘ്രം.


അന്യോന്യമെയ്യും ശരങ്ങൾ തട്ടി
പൊട്ടിയ ഹൃത്തിൻ കറുത്തചോര
വയലുകൾ ചോരക്കളങ്ങളാക്കി;
വരമ്പുകൾ ചെമ്മണ്ണു പാതയാക്കി.


ഇന്നു നാം കാണും വയൽപ്രദേശം
നമ്മുടേതായിട്ടു തീർന്നിടേണം
നമ്മുടെ സോദരച്ചോരയല്ലേ-,
യീക്കളമെല്ലാം നിറഞ്ഞു നിൽപ്പൂ.


ശവമഞ്ചമായ് ഭക്തിഗാനമായി
സമയ രഥങ്ങളുരുണ്ടു വീണ്ടും.
കൈച്ചിലമ്പിൽ കൊയ്തു താളമോടെ
സ്വന്തദേശം തേടും സ്വർഗ്ഗയാത്ര.

(വൃത്തം: മാവേലി)